دفاتر خدمات ارتباطی ساختار اصلی خود را از سال ۱۳۷۸ با عنوان دفاتر امور مشترکین و ارایه خدمات تلفن سیار آغاز کردند. در سال ۱۳۸۲ اولین دفاتر خدمات ارتباطی با ارایه پنج سرویس پست، پست بانک، تلفن راه دور، خدمات تلفن همراه و خدمات بار هوایی پیام، کار خود را آغاز نمودند.

در سال ۱۳۸۷ آیین نامه دفاتر پیشخوان خدمات دولت، ذیل اصل ۴۴ قانون اساسی توسط پنج وزیر عضو ستاد مدیریت حمل و نقل و سوخت کشور، جهت واگذاری امور به بخش خصوصی به تصویب رسید. در سال ۱۳۸۸ با ابلاغ ستاد مدیریت حمل و نقل و سوخت کشور به استانداری ها، کارگروه های استانی با ترکیب: نماینده استاندار، نماینده سازمان تنظیم مقررات و ارتباطات رادیویی و نماینده تشکل صنفی در هر استان با حق رای، به عنوان بالاترین مقام اجرایی استان انتخاب شد و سپس با ابلاغ حکم عدم توسعه دفاتر تک منظوره، روند یکسان سازی تمام دفاتر خدماتی کشور (مانند: پست، تامین اجتماعی، شهرداری ها، خدمات ارتباطی، پلیس+۱۰ و ...) آغاز شده و تحت عنوان دفاتر پیشخوان خدمات دولت به فعالیت خود ادامه دادند.

لازم به ذکر است آمار فعلی تعداد دفاتر پیشخوان دولت بالغ بر ۱۸هزار دفتر می باشد که به گفته معاون نوسازی و تحول اداری معاونت توسعه مدیریت و سرمایه انسانی ریاست جمهوری، این تعداد تا پایان برنامه پنجم به ۳۰ هزار واحد افزایش می یابد.